نامه ای به خدا

نامه ای برای خدا

خدایا منم بنده بدبخت، گنه کار و زمین خورده ات؛ چرا کمکم نمی کنی؟ خدایا تو که بزرگ وبخشنده ای چرا جوابم را نمیدی؟ خداوندا ، بارالها ! از گناهانم مانند آرزوهایم ساده بگذر!تا من بدبخت راحت باشم ، من که کسی را ندارم تنها وبی کس تو این دنیای پر از نیرنگ و فریب مانده ام تنها امید ودلخوشیم تویی اما انگار تو هم از دستم خسته شدی . خدایا خسته شدم از لبخند های اجباری و حرفهای تکراری . حالم به طرزی شده که خجالت می کشم از اینکه آروز کنم و برآورده نشه. نمیدونم تو زندگیم چه گناهی مرتکب شدم که مستحق چنین عذابی باشه وبه چنین سرنوشتی دچار بشم . خدایا نگاه کن منم ! از بی کسی خسته شدم توبن بست تنهایی هام گیر کردم تا به کی به زور خوشحال باشم وزندگی کنم؟ خدایا منم آدمم ، منم حق زندگی دارم ، منم دل دارم ، منم لذت بردن از زندگی را دوست دارم ، منم آرامش را دوست دارم ، خواب راحت را منم دوست دارم ، خسته شدم از این همه ترس از تنهایی.

بی کس مانده ام در کوچه های بی کسی ، سنگ قبرم را چرا نمی سازد کسی

از این همه صبر کردن خسته شدم بسه دیگه تحمل کردن ،

مگه من از سنگم؟ منم آدمیم که از گل درست شدم مث همه آدمای دیگه حق زندگی دارم . درسته که این حق ازم گرفته بشه؟ آواره بشم ؟ خدایا جوانیم رفت دیگه المثنی هم نداره ؛ خدایا یه خواهشی ازت دارم اگه میشه هیچ کدوم از بنده هات را به سرنوشت من دچار نکن شاید اونا به اندازه من توان و تحمل نداشته باشن . خدایا تو جلو راه تاریک سرنوشتم فانوسی روشن کن و دروازه خوشبختی را بهم نشون بده . بجز تو همدردی نمونده برام حتی خونوادم هم به فکر خودشونن ، به فکر آبروشون ، حتی به خودشون این اجازه را نمیدن فکر کنن که با من چه کردن ؛ فکر اینکه با تصمیم اشتباهشون چه سرنوشتی را برایم رقم زدن.

دلم از درد دنیا تنگ تنگ است ؛ چرا درها به رویم سنگ سنگ است !

در این دنیا ندیدم روز خوبی ؛ چقدر رفتن از این دنیا قشنگ است !

خداوندا به که پناه ببرم از این همه ظلم وستم ؟ ازکه به که شکایت کنم از این همه جفا؟ خدواندا خسته ام اگه میشه صبح بیدارم نکن !

تنها اشتباه هم این بود هر جا رنجیدم، لبخند زدم  خیال کردن درد ندارم محکم تر زدند.

اما من نا امید نمیشوم تاکنون را به هجران سپری کردم بعد از این را به انتظار وصال صبر خواهم کرد .

خداوندا من زندگیم ، جوانیم ، زیباییم، خوشبختیم را بخاطر عزیزانم کنار گذاشتم دیگر حتی تحمل این عزیزان را هم ندارم . من می ترسم خدایا !!!

غربت وتنهایی تا کی؟ هجر و دلتنگی وبی وفایی تا کی؟ چقد ناله کنم؟ چقدر فریاد بزنم ؟ تو که خودت گفتی از رگ گردنم بهم نزدیکتری پس چرا صدام  بهت نمیرسه؟  باشه خدا جون صبر می کنم و سکوت میکنم .... نه اینکه دردی نیست ... گلویی نمانده برای فریاد!

ای مرگ بیا که از زندگی سیر شدم ×××  از دست مردم زمانه دلگیر شدم

هم منت خلق و هم منت روزگار    ××× با آنکه جوانم بخدا پیر شدم

سرنوشت وقتی بر سرم نوشت  همه را از درد نوشت ، شادی را نیز از درد نوشت

اما شادی یادش رفته بود همه را از غم نوشت واسه  من بیکس نوشت.

نمیدانم که با عزیزانم چه کردم که در بهترین روزهای زندگیم ، زمانی که باید با همسن های خودم مشغول خوشگذرانی باشم و از زندگی کودکانه ام لذت ببرم مرا در گودال آتشی انداختند و تا به امروز سوختنم را نشسته اند ونظاره می کنند .

حتی یه روز ازم نپرسیدن چطور میگذرونی ؟ روزگارت چطوره؟ حتی فکر اینکه با این کارشون چه لطمه ای بهم زدن و چطور آواره ام کردن واینکه تو چه بن بستی گذاشتند منو بخودشون ندادن! اما روزی صد بار از خودم میپرسم که چرا؟ چرا با من اینکار را کردن ؟ مگه منم عزیزشون نبودم ؟ شاید نبودم تظاهر میکردن

میگن همیشه سخت ترین سیلی را از کسی میخوری که روزی بهترین نوازشگرت بود . الان پی به واقعیت این جمله بردم .

هرچه از دست میرود بگذار برود چیزی که به التماس آلوده گشت نمیخواهم هرچه باشه حتی زندگی ...

در آخر....

کودکی هایم کو؟؟؟

من از یک شکست عاشقانه بر میگردم!!!

                                                                                                                                      تقدیم به خدای مهربون!!!